Er komen dieren en/of mensen in je leven binnenstappen die een onwisbare indruk bij je achterlaten en die je voor altijd bij je zal dragen. Vaak kom je pas echt tot dit besef als ze er niet meer zijn. Dat gebeurt vooral als je jarenlang bent geleefd en door de tijd heen bent gesjeesd.
Boefie, een boef was ze, was zo'n bijzonder spiritueel wezen. 23 jaar is ze geworden, waarvan ik 22 jaar met haar heb doorgebracht. Het is inmiddels 10 jaar geleden dat het haar tijd was en haar fysieke aanwezigheid mis ik nog iedere dag. Zo nu en dan laat ze zich nog zien, dan voel ik dat ze er is, ook al is ze dat fysiek niet.
Mysterieuze verdwijning
Voor alles dat leeft gun ik liefde en vrede in vrijheid. Zo ook mijn kattekinderen en zij konden wanneer ze maar wilden naar buiten, Ik was even weggegaan en toen ik terugkwam, geen poes. Gewoonlijk kwam ze mij begroeten en als ze buiten was kwam ze met een miauw sirene en vliegende pootjes aangesjeesd. Ze hoorde mij meestal aankomen en dan moest er altijd even contact gemaakt worden. Soms dan was de beauty Queen lekker lui en in dromenland, dan even niet. En ik weet nog dat het raar voelde, er klopte iets niet. Intuïtief heb ik dat al aangevoeld. Een stemmetje in mij gaf aan dat het niet ok was en 24/7 zat ze in mijn hoofd. Het was onze tijd nog niet, dat wist ik gewoon. Ik had het idee dat ze ergens zo van is geschrokken, door iemand is meegenomen of door iets of iemand is opgejaagd; dat laatste gevoel was het sterkst. Ook voelde ik dat ze in de buurt was, daarom ben ik toen de hele buurt afgegaan en heb ik aan de bewoners gevraagd of ze in hun garage, schuur, tuin, huis wilde kijken. Wellicht was ze met haar nieuwsgierig neusje ergens naar binnengewandeld en zat ze opgesloten. Zie liet zich dan wel horen, dan blèrde ze je oren van je hoofd af. Internet had nog niet zo lang haar intrede gemaakt en en heb daar wel waar mogelijk gretig gebruik van gemaakt om bekendheid te krijgen over haar mysterieuze verdwijning. Ook heb ik buurtflyers gemaakt en hiermee stad land af gewandeld, iedereen zou het weten. Ook met dure advertenties in de krant wilde ik de aandacht brengen. Het kon mij niet schelen, ik moest en zou er alles aan doen om haar weer thuis te krijgen. Het zat me niet lekker, het was februari en winterse vrieskou. Iedere dag en nacht stond ik buiten en dan keek ik naar boven, waar was ze toch? Ook mijn andere poes wist dat er iets was en zat sindsdien altijd op een bepaalde plek buiten en als ze binnen was, was ze vaak te vinden bij de kattenluik.
Maanden gingen er voorbij
Tussendoor kreeg ik regelmatig meldingen dat ze was gezien, alleen iedere keer vals alarm. Op een gegeven moment had mijn omgeving het allang opgegeven en gaven aan dat mocht ze weer terugkomen, ze mij toch niet meer zou herkennen, huh? Dat ging er bij niet in. Ik was er zo verdrietig van en toch hield ik moed, opgeven was geen optie. Ook mijn andere poes was nog altijd naar haar op zoek. Het ging er bij mij gewoonweg niet in dat ze niet meer terug zou komen.
Op een dag hadden we een 5-jarig jubileum feestje. Op een gegeven moment wilde ik weg, ik voelde de drang om naar huis te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Ik vertrok en besloot zo uit het niets onderweg een andere route te nemen en wat denk je? Zie ik haar lopen! Mijn hart sloeg over en ging vervolgens te keer, mijn adrenaline schoot van 0 naar tig omhoog, poeh ik voel het nog. Ik stapte als een kip zonder kop uit de auto en een man zag dat. Hij vroeg wat er aan de hand was en ik bracht hem op de hoogte van de situatie. Direct ondernam hij actie en zou een bench halen. Ze was een beboste, grasachtige omgeving in gevlogen en had zich verstopt.
Hoe ging ik het aanpakken? Inmiddels waren er nog meer buurtbewoners op de hoogte en wilden helpen. Alleen was ik bang dat ze dan vanuit angst zou verdwijnen en ik haar voorgoed kwijt zou zijn. Dat ging natuurlijk niet gebeuren, ik moest en zou haar vangen. Met wat gescoorde brokken ben op een gegeven moment gaan zitten en kreeg de ingeving dat ik rustig moest gaan worden en geduldig mocht wachten. Ja mijn ademhaling was hoog en kreeg die weer naar beneden. Ondertussen praatte ik tegen haar, terwijl ik haar zag zitten. Haar kraalogen glinsterden angstig door de hoge grassprieten door. Ze zag er als een zwerver uit, haar witte vacht was helemaal vergeeld. Op een gegeven moment kreeg ik haar vertrouwen en kwam ze voorzichtig naar mij toe. Ze was wel nog steeds angstig, but she did it! Hoe moeilijk het voor mij was, ik greep haar beet en duwde haar stevig tegen mij aan, waarna ik haar in de bench heb gedaan en samen zijn we naar huis gegaan.
Verloren poes weer thuis
Ik was nog niet binnen en terwijl ik de bench neerzette, kwam mijn andere lieve poezedame meteen polshoogte nemen en ze maakten een prrr-geluidje naar elkaar toe, kippenvel! Dat was voor mij het sein haar eruit te laten en liet haar maar even gaan. Ze snuffelde het hele huis door en ik was ondertussen op de bank gaan zitten. Op een gegeven moment sprong ze op mij schoot, ze keek mij met haar gehavende koppie aan en gaf mij een kopje, zucht.
Het was inmiddels laat en ik had voor haar eerste nacht een warm plekje gemaakt op een fijne stoel die zicht had op mijn bed. Ik had er haar dekentje opgelegd waar ze graag op lag. Heb haar daarop gezet, ben in bed gestapt en keek naar haar. Ze bleef rechtop zitten en keek mij met grote ogen aan zo van "hier ga ik niet slapen!" en voor ik het wist lag ze naast mij, zoals ze dat altijd al heeft gedaan. Het was alsof ze nooit was weggeweest.
Ja ze was een bijzondere poes. We waren onafscheidelijk, ik begreep haar en zij mij. Ze was mijn zielemaatje. Wat heb ik toch met haar mooie momenten gehad, of ze nu verdrietig waren of dat de tranen over mijn wangen rolden van het lachen. Nu zie ik in wat ze mij allemaal heeft gebracht en hoeveel ze mij heeft geleerd. Toen zag ik dat niet. Toen luisterde ik niet, niet bewust ieder geval, nu wel. Dankbaar ben ik nog iedere dag!
ⓒ 💖 M69RTJ3 | 08-04-2023
Comments