top of page
Foto van schrijverMaartje ten Bruggencate

Vreemd vogeltje

Bijgewerkt op: 9 apr. 2023


Een vreemd vogeltje in een wereld met mensen die mij niet begrepen en ik hen eerlijk gezegd ook niet. Zo heb ik mij jarenlang gevoeld. Wat was dat toch voor wereld waarin ik leefde? Waarom begrepen de mensen om mij heen mij niet? Waarom zagen zij niet wat ik zag, hoorden zij niet wat ik hoorde en voelden ze niet wat ik voelde? Aangezien mijn oppervlakkige omgeving, zo ervaarde ik dat, zich niet met mij mee bewoog, kon ik in mijn ogen 2 dingen doen: mij verzetten en vechten tegen iets waar niets tegenin te brengen was of met hen meebewegen. Als ik dat niet deed, was het weerstand, weerstand en nog eens weerstand. En zo gevoelig als ik ben kon ik dat niet hebben en koos ik maar om, tegen mijn natuur in, erin mee te gaan en mij volledig aan te passen om de vrede te bewaren.


Ruzie, woordenwisselingen en meningsverschillen ging ik zoveel mogelijk uit de weg. Als een kameleon wist ik mij aan te passen in een wereld waar men zich druk maakte om niks, dingen waarvan ik zelf dacht "hoe dan?" Het ging maar om groter, mooier, duurder om er maar bij te horen; daar wilde ik helemaal niet bij horen. Er heeft ook veel alcohol gevloeid en wat gaan mensen dan toch raar doen. Ze werden nog erger dan ze al waren en als je pech had agressief, gewelddadig of gruwelijk vervelend. De dag daarna waren ze niet te genieten en dan kreeg je de volle laag. In mijn ogen maakte het gedrag de mensen lelijk. Ik heb dan ook geleerd om vele maskers op te zetten om de omgeving om mij heen het naar de zin te maken. Dat creëerde enigszins rust. Rust in de dagelijkse geweld van drukte, hectiek, negativiteit en dat vooral alles moet en niets mag. Ja je mocht wat zeggen, dat met aanhoorde en vervolgens werd er niets mee gedaan. Op mijn tenen lopen was ook een normale gang van zaken, zo ook leven in een vluchtmodes leven, daar ik niets had met vechten. Dat had toch geen zin, maakte de situaties alleen maar ondragelijker.


Al vroeg had ik ervaren dat het mij volledig uitputte en het leidde tot onhoudbare situaties. Ik loste het op door weg te gaan, te vluchten. Zodra het kon zonderde ik mij dan ook volledig af en bevond ik mij in mijn eigen veilige wereldje. Dat begon al vroeg op de peuterschool. Ik weet nog dat ze onder een grote marmeren trap een speelhuisje hadden gebouwd. Zodra ik de kans had was ik daar. Was men mij kwijt, dan was ik daar. Het liefst alleen in alle rust weg van alles en iedereen. Dat heb ik altijd weten te creëren, een veilig plekje voor mijzelf alwaar ik mij eventjes terug kont trekken en mijzelf kon zijn. Was het niet in huis, dan was het elders, kon ook buiten zijn. Ja dat wegvluchten deed ik maar al te graag. Daar deed ik alles voor, geen concessies. En de omgeving? Die vond het best. Gemist werd ik niet, behalve als er iets gedaan moest worden. Ik probeerde de klusjes, als het even kon, vooraf te klaren en als het mogelijk was nog even meer. Dan kon ik daarna terug naar de stilte.


Ik was ook vaak in de nacht wakker wanneer de wereld sliep. Ik koesterde de stilte, zo fijn. En dan was er vrij spel voor de andere wereld. Alleen al snel heb ik mij afgeschermd van alles en iedereen en ja, ook die wereld. Zo heb ik mijzelf jarenlang beschermd, niet alleen voor degenen die het minder goed voorhadden, ook (on)zichtbare wezens die voor de meesten niet te zien waren. Zij lieten zich zien in liefde, ze zijn liefde dat weet ik nu. Het verleden is geschreven en kun je niet veranderen. Ik was mijzelf volledig kwijtgeraakt. Na 49 jaar, inmiddels 3 jaar geleden, heb ik de sprong gewaagd en ben ik weggevlogen naar een nieuw begin. Met de regie in eigen handen, onder mijn voorwaarden ben ik een nieuwe toekomst tegemoet gegaan. Ik ben mijzelf tegengekomen en niet zo'n beetje ook. Het was intens, heel intens, echt alles kwam voorbij: tranen, niet alleen van verdriet ook van blijdschap en geluk!, angst, frustratie, tegenslag, vechtersdrang, teleurstelling, zoveelste depressie en burn-out en rouw. En alsof dat allemaal niet genoeg was, ontmoette ik ook mijn tweelingziel en begon mijn spiritueel ontwaken en ervaarde ik tevens de donkere nacht van mijn ziel, Het heeft even geduurd en het inzicht is verkregen, oftewel het kwartje is gevallen.


Het gaat om NU, wat is. Dit moment waarin ik graag mag fladderen om vervolgens weer mezelf weer een tijdje terug te trekken om in mijn bubbel te gaan zitten. Leef zoveel mogelijk in het moment, het moment waar tijd er niet toe doet, die is dan weg. Wat ben ik dankbaar ook voor mijn verkregen levenservaringen, hoe hardleers ook,. Het geleerde pas ik wijselijk toe en natuurlijk vlieg ik ook nog af en toe uit de bocht en dat is menselijk, het is ok. Met bewustwording, compassie en zelfliefde ga ik het aan en reflecteer om vervolgens weer op te staan en de volgende stap te zetten. Alhoewel ik mij al snel bewust van zoiets ben en kan ik er al gauw met een lach naar kijken. Het gaat om het proces, de weg er naar toe. Iedere stap is er één en ja, iedere stap is er één. Naar voor, naar rechts, naar links, naar achteren, alles is goed. Ook met een stap achteruit is helemaal niets mis mee, het hoort erbij. Het kan je zelfs ineens stappen vooruit zetten.


Ons zelfhelingsvermogen is zo krachtig en heb ik ik al aardig onder de knie. Uitgeleerd ben je nooit en dat is maar goed ook, wat zou het saai zijn als je alles al weet. Mijn waakvlammetje heb ik al weten te transformeren naar een volwaardig vuurtje, dat liefdevol brand met helend wit licht met de taak om dat voort te zetten. Hiervoor zet ik mijn verkregen talenten in op het gebied van begeleiding, coaching en counseling met behulp van mijn eigenzinnige creativiteit, zelfexpressie in beeld, woord en klank.


Ik mag graag de zintuigen van anderen prikkelen en uitdagen om te gaan voor een JA. Ben je het overzicht kwijt of zie je het (even) niet, dan help ik je jouw situatie vanuit een andere hoek te bekijken, Hoor en of begrijp je iets niet, dan help ik je luisteren. Wat ik doe, doe ik met liefdevolle aandacht, zodat jij ook jezelf (weer) kan liefhebben. Het is een reis waarin je innerlijke vuur groeit en al je verkregen ervaringen achterlaat in gisteren, leeft in het nu en waarin je nieuwsgierig bent naar morgen. Ik ben dan ook dankbaar voor wat was, is en nog komt, iedere dag weer. Dan dank ik het Universum en voel ik de liefde, warmte en licht in mijn hart.


Zo nu en dan valt er een waterlander van blijdschap en geluk. Wat ben ik toch rijk!


VRAAG | Herken jij jezelf of ergens in dit verhaal en zou je dat willen delen?







ⓒ 💖 M69RTJ3 | 28-11-2022

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments

Rated 0 out of 5 stars.
No ratings yet

Add a rating
bottom of page